Blog

Dit jaar is het 114 jaar geleden dat de eerste gebedsweek voor de eenheid onder christenen werd georganiseerd. Het begon klein, zoals alles, maar het groeide vlug uit tot een wereldwijd initiatief waarin christenen uit de verschillende kerken en gemeenschappen met en voor elkaar bidden. Vooral in streken waar christenen uit verschillende kerken samenleven, is het bidden om eenheid en het zoeken naar verbondenheid een realiteit. Maar ook waar dit (nog) niet het geval is, mogen wij niet nalaten om deze week van gebed intens te beleven. Immers, deze gebedsweek vindt haar diepste oorsprong in het gebed van Jezus vlak voor zijn lijden en sterven! ‘Mogen alleen één zijn, Vader, zoals Gij in Mij en Ik in U…’ Het is bovendien een van de weinige momenten dat wij de inhoud van het gebed van Jezus kennen. Het vat de zending van Jezus samen. Hij heeft zijn leven gegeven voor die eenheid. Wij kunnen dan ook niet rustig achterover leunen en doen alsof het onze zaak niet is. Integendeel! Het behoort tot onze eigen zending als gedoopten om te ijveren voor de eenheid onder de christenen en onder alle mensen want allen zijn kinderen van God.

› Lees meer

• Reageer
• Delen
  • Delicious
  • StumbleUpon
  • Twitter
  • Facebook

Met het doopsel van Christus wordt de kersttijd afgesloten en vangt de zogenaamde “tijd door het jaar” aan. Toch is het goed en nodig om ons de lezingen van de advent en de kersttijd voor ogen te houden bij het volgen van Jezus door het jaar. We hebben de profeten horen spreken in Gods naam hoe Hij zijn Dienaar ziet, we hebben de beloften van God gehoord dat en hoe Hij zijn volk komt redden. Met Maria en Jozef, de herders en de wijzen hebben wij gezien dat Gods menslievendheid onder ons is komen wonen. Wij hebben met hen ons verwonderd over het Kind in de kribbe, kwetsbaar en klein. Wij hebben ons moeten bukken en klein maken om Hem te zien, onze armen moeten uitstrekken om Hem te ontvangen. Het is duidelijk niet met groot vertoon van macht en kracht dat de Heer ons komt redden en verlossen!

› Lees meer

• Reageer
• Delen
  • Delicious
  • StumbleUpon
  • Twitter
  • Facebook

Dierbare broeders en zusters, aan ieder van u, aan allen met wie gij verbonden zijt en aan alle mensen van goede wil: een zalig en gezegend nieuw jaar 2022! We begonnen het vorige jaar met grote beperkingen omwille van de coronapandemie, we beginnen het nieuwe jaar met minder beperkingen, maar nog steeds in de ban van het virus en wat het aanricht in ons leven en samenleven. Toch kunnen we met zijn allen het verschil maken door solidair te zijn. Dat is steeds zo, maar in crisissituaties nog meer.

› Lees meer

• Reageer
• Delen
  • Delicious
  • StumbleUpon
  • Twitter
  • Facebook

De geboorte van de zoon van God verloopt temidden van beperkingen. In een andere plaats – Betlehem - in een andere streek - Judea -  omwille van de volkstelling die gehouden werd. Geen plaats in de herberg, geen familie of vrienden op kraambezoek, maar herders. Geen kindje in een zorgvuldig gekozen wiegje, maar Gods kind in een kribbe, gewikkeld in doeken. En straks op de vlucht omdat het Kind een bedreiging vormt voor de machthebbers. Heel het evangelie door op de vlucht voor al wie het Kind niet aanneemt. En na alle vluchten het kruis en de dood.

› Lees meer

• Reageer
• Delen
  • Delicious
  • StumbleUpon
  • Twitter
  • Facebook

Het is moeilijk om een reconstructie te maken over de periode waarin Jozef zich voorbereidde op de nakende komst van de Messias, toch hebben kenners van de Schrift en van de cultuur en gewoonten van de tijd van Jezus een vermoedelijk relaas kunnen opstellen. Dit brengt ons ook tot de concrete omstandigheden van de geboorte van Jezus in Bethlehem, ze hebben een bijzonder logisch en aanvaardbaar scenario uitgewerkt. [1] Wie ter plekke woont en geschiedenis en geloof met elkaar verbindt krijgt zicht op de “menswording” van God in een reële context. God komt op die manier levend aanwezig als mens in een menselijke omgeving.

› Lees meer

• Reageer
• Delen
  • Delicious
  • StumbleUpon
  • Twitter
  • Facebook

De vraag: ‘Wat moet ik doen’, ligt ieder op de lippen die het leven ernstig neemt. ‘Wat moet ik doen om gelukkig te zijn?’, ‘Wat moet ik doen om een of ander doel te bereiken?’… Vragen genoeg. Nog sterker wordt het wanneer ik de vraag stel naar mijn samenleven met anderen: ‘Wat moet ik doen om anderen gelukkig te maken?’, ‘Wat moet ik doen opdat anderen hun doel zouden bereiken?’. Helemaal ernstig wordt het als de vraag gelinkt is aan mensen die ik liefheb: ‘Wat moet ik doen opdat mijn geliefde, mijn kind, mijn kleinkind gelukkig zou zijn?’, ‘Wat moet ik doen opdat zij zouden geloven dat ik hen bemin en het beste met hen voorheb?

› Lees meer

• Reageer
• Delen
  • Delicious
  • StumbleUpon
  • Twitter
  • Facebook

In gesprekken krijg ik regelmatig de vraag: ‘Weet je nog wanneer je voor het priesterschap hebt gekozen?’ Het antwoord is dan steeds dat het niet op één bepaald moment is gebeurd in een duidelijke boodschap, maar een proces van verschillende momenten en personen die mij in de dynamiek brachten richting priesterschap. Daarmee wil ik de duidelijke vraag niet ontkrachten of afdoen als overbodig. Integendeel want in de Bijbel zijn de roepingsverhalen altijd heel concreet en bepaald in de tijd.

› Lees meer

• Reageer
• Delen
  • Delicious
  • StumbleUpon
  • Twitter
  • Facebook

Met de eerste zondag van de advent begint een nieuw liturgisch jaar. En zoals het vorige is geëindigd, zo begint het nieuwe met onze blik te richten naar de toekomst die ons wacht. Paus Franciscus zei in zijn catechese bij de algemene audiëntie van 10 november dat christenen vooruit kijken, de toekomst tegemoet. Wij laten ons niet verlammen door het verleden, ontmoedigen door het heden, wij kijken hoopvol uit naar de wederkomst van Christus. Jezus zegt zelf herhaaldelijk in het evangelie dat Hij zal wederkomen en wij belijden dit in onze geloofsbelijdenis: ‘Hij zal komen om te oordelen de levenden en de doden’. Die wederkomst moet ons niet met angst vervullen, zoals vroeger vaak werd verkondigd. Veeleer met verlangen en verwachting, zoals wij in de eucharistie bidden: ‘Hoopvol wachtend op de komst van Jezus Messias uw Zoon.’ De advent is op de eerste plaats dit hoopvol uitkijken, verwachten van iemand die ons graag ziet en die wij beminnen. Het is uitkijken naar de komst van de bruidegom, het is verlangen naat zijn Rijk waar ‘alle tranen’ voorbij zijn. Die verwachting wordt concreet in het kijken naar de eerste komst van Christus en hoe de profeten en het hele Godsvolk daarnaar hebben uitgekeken. Het wordt nog concreter in de verwachting van Maria, van Jozef en van allen die dicht bij hen staan. Het wordt concreet in ons hart dat waakzaam is omdat het vervuld is van liefde. Aan allen een zalige Advent en een gelukkig en gezegend nieuw liturgisch jaar!

• Reageer
• Delen
  • Delicious
  • StumbleUpon
  • Twitter
  • Facebook

Het liturgisch jaar sluit af met het feest van Christus, koning van het heelal! Het roept de eindtijd op wanneer Hij zal wederkomen ‘om te oordelen de levenden en de doden’, zoals wij het belijden. Wat een verschil met zijn eerste komst die wij met Kerstmis gedenken! Tussen de armoedige stal van toen en de glorie van zijn wederkomst, ligt de betekenis van deze koning wiens rijk niet van deze wereld is, zoals Hij voor zijn kruisdood antwoordde aan Pilatus. ‘Uw Rijk kome’, bidden wij in het Onzevader. Het was er nog niet toen Jezus onder ons kwam wonen ondanks alle wonderen en goede woorden. Het is er nog steeds niet ondanks ons geloof en ons getuigenis. Het zal komen en dat belijden wij dankbaar en vol hoop op de laatste zondag van het liturgisch jaar en zo zal ook het nieuwe beginnen met de advent. Hij komt, zijn Rijk komt, alles wordt in Christus vervuld, de koning van het heelal, van alles!

De Chiro heeft traditioneel deze dag als een hoogdag van haar werking. We zijn blij en dankbaar dat ook in Scherpenheuvel deze levendige jeugdbeweging naar de basiliek komt. Fier en jong, onder het geroffel van hun trommels trekken ze de aandacht richting de eucharistie waar hun en onze koning gevierd wordt. Wij wensen de leden en de leiding en allen die hen met hun sympathie en zorg omringen een deugddoende feestdag.

• Reageer
• Delen
  • Delicious
  • StumbleUpon
  • Twitter
  • Facebook

Het liturgisch jaar loopt naar zijn einde. Zondag na zondag mochten we op weg gaan met Jezus aan de hand van de evangelist Marcus. Hij liet ons Jezus kennen als de Zoon van God die woorden spreekt recht uit het hart van zijn Vader, die wonderen doet om Gods liefde voor alle mensen te tonen. Hij laat vooral Jezus zien als de Verlosser die Gods liefde tot het uiterste toe toont op het kruis. Wie zich het kookprogramma met Piet Huysentruyt ‘SOS Piet’ herinnert, weet misschien nog dat aan het einde van elke kookopdracht Piet aan de hobby-kok vraagt: ‘En wat hebben we geleerd vandaag?’ In enkele puntjes klonken dan de voornaamste leerpunten. Aan het einde van het liturgisch jaar kunnen wij die vraag ook horen. We hebben het hele evangelie volgens Marcus gehoord, we hebben zelfs nog meer en andere evangelisten gehoord in de liturgisch sterke tijden van advent, kersttijd, veertigdagentijd en paastijd. Zondag aan zondag ontvingen we een stuk evangelie als blijde boodschap, we hebben errond gevierd en gebeden. Misschien hebben we deze lezingen ook persoonlijk nog eens gelezen in het parochieblad? Misschien hebben we errond gedeeld met elkaar bij een of andere bijeenkomst?

› Lees meer

• Reageer
• Delen
  • Delicious
  • StumbleUpon
  • Twitter
  • Facebook