Terug gewoon!

Terug gewoon?

Het is een korte kersttijd geworden dit jaar omdat Kerstmis op een zondag viel. Op de meeste plaatsen zijn de kerstboom en de kribbe alweer opgeborgen en heeft het interieur zijn gewone, vertrouwde uitzicht herkregen. Hoe zit het met ons interieur? Met onze binnenkant? Heeft de komst van de Mensenzoon ons geraakt, ons veranderd, ons geheeld? Het mag dan wel zijn dat de kerstsfeer niet meer zichtbaar is, maar Kerstmis is toch meer dan de sfeer! Gods liefde die ons in zijn Zoon wordt aangeboden gaat veel dieper en verder dan wat sfeer en gevoelens. Als ik werkelijk geloof dat God ons reddend nabij komt in het Kind in de kribbe, dan verandert dit mijn leven, mijn geloven, mijn hopen en mijn liefhebben. Bovendien verandert het ons samenleven want Gods liefde is niet beperkt tot enkelen, maar voor allen! Ik leef dus niet alleen met Gods liefde, maar wordt erdoor verbonden met alle kinderen Gods.

Dit alles speelt zich niet alleen af in de binnenkant, maar ook aan de buitenkant van ons leven. Kerstmis vieren, maar verder leven alsof Gods liefde niets uitmaakt, is niet alleen huichelachtig, het is een belediging van God zelf. Gelukkig neemt Jezus ons bij hand en opent Hij gaandeweg onze ogen en oren om te zien en te horen wat het betekent dat Gods mensenliefde onder ons verschenen is. De ‘gewone’, groene tijd die wij in de liturgie nu ingaan, wordt er heel bijzonder door en wij met de liturgie.